Presentatiemodus… AAN of UIT?

Wat is het toch wonderlijk om te zien dat mensen soms letterlijk transformeren zodra ze voor een groep staan.

Je kent het vast wel: je leidinggevende die heel stoer en afstandelijk zijn of haar verhaal gaat doen. De wetenschapper die na twee minuten verloren is in zijn eigen feiten, weetjes en formules. De dame die een meisje wordt op het podium: lief, schattig en onschuldig. Inclusief haar misleidende excuus ‘dat ze het best heel spannend vindt”. (En dat je dus maar niet te veel moet verwachten). En dan de entertainer die alleen nog grappen maakt, of de talking head die niet meer beweegt en alleen nog maar praat. De circusartiest die wel héél dichtbij komt en je platdrukt met zijn aanwezigheid en energie.

Ik noem dat de ’presentatiemodus’. Een rol, een vorm, een verzameling van gedrag en compensatie… Een combinatie van maniertjes om om te kunnen gaan met het ongemak dat zichtbaarheid heet. Want als we zichtbaar zijn…. Is dat eng! Voelen we ons kwetsbaar, en dat is spannend. En willen we misschien liever niet voelen.

Voor sommigen is het zelfs hun doodsangst en je zult hen dan ook, inderdaad, überhaupt niet op het podium zien.

Maar even terug naar die maniertjes: no offence. Maar we doen het. Het gebeurt, en dat is nou juist het lastigste ervan. Dat het zomaar gebeurt! Of we nou willen of niet, nee sterker nog: we hebben het vaak niet eens door.

Weet je waar het vandaan komt? Uit de oertijd! Het is spannend en ja hoor, we gaan vluchten, vechten of verstarren. Maar we rennen niet meer weg voor die tijger (in ons hoofd). We vechten niet meer tegen die hyena (in ons hoofd). Maar die opgebouwde stress, met die overdosis cortisol, zoekt wel een uitweg in ons systeem. En zo komen we aan die tikkende voet, het op-en-neer lopen, het ‘opblazen’ of het overschreeuwen. Zo komt het dat we soms transformeren, een rol aannemen. En inderdaad: niet meer overkomen als ‘onszelf’. Of niet meer als écht en authentiek worden ervaren.

Tippie!? Schud lekker je lichaam los als je stress voelt, haal adem, zucht hard, trek gekke bekken, stel je voor dat je alle onrust kan lozen. Via je voeten of je handen of op heel diep uitademen, brrrrrrrwp weg ermee. Weer een stapje dichterbij dat ‘jezelf zijn’.